Gitmek mi zor, kalmak mı zor?

Daha önce buralarda bir yerlerde yaşanan hatıraları geride bırakıp, hiç var olmamışçasına gitmek. Sanki hiç solumamış, çiçekleri hiç koklamamışsınız gibi. Buram buram terlenen, kalp çarpıntılarının tavan yaptığı, seslerin yalnız paniklerde oluşan soyut duyumsamalardaki oluştuğu an gibi. Kim bilir kaç kez, o suskun ama gururlu insanın, dik başlı geri dönüş hayallerini kurmuşsunuzdur.

Git-gel’ler, hayatın vazgeçilmez grafikleri. Daha önceki yaşanmışlar ışık tutar geleceğe. Fakat hiç gidilmemişlerdir merak uyandıran. Uzakta bilinen bir karanlık ve siz, hayalde parlayan ışığa doğru koşarsınız. Bazen o karanlık hiç bitmez, bazen de yakamoz parıltıları gittikçe artar ve gittiğiniz yoldan bir daha geriye dönmez istemezsiniz.

Gitmek ve ardından geri dönmek… Geri dönüşlerde “özlemle el açılacak” beklentileri, hüzünle sonuçlanmıştır. Hiç var olmamış gibi, belki hatıralarda silik bir karakter şeklinde, zaman içinde kaybolmuş, yani unutulmuşsunuzdur. Cenaze feryatları gibi olsa da uğurlanışınız, hayat devam eder. El açanlardan çok, öğütlerle karşılaşırsınız. Destekçilerin köstekçilere dönüşümü, yandaşların ise siste dağılımı gerçekleşir. Zaten “Gitme”meniz gerektiği hatırlatılır, an ve an, defalarca.

Tekrar gitmek zorunda kaldığınız anlar var mıdır?

Gitmek... Aşkta gitmek, yolda gitmek, savaşta gitmek, sonra da yitip gitmek…

“Ne gittiğimle övündüm, ne kaldığımla.

Ne zaman gitsem, içimde bir telaş.”

Sazlı-sözlü bir hicaz makamı eşliğinde, “Gitmek mi zor, kalmak mı zor” sözlerinin ardından kadehler tokuşturulurken, ağır sigara dumanları yükselir ve siz, olanlara anlam veremezsiniz.

Sanırım ne gitmek, ne de kalmak,

Zor olanı geriye dönmek olsa gerek…

Emre Türker

Picture: flickr