Eskici

Hayatında yeni açmış bir taze çiçek görmemiş, milletin artıklarıyla beslenmiş, az kullanılmışların atıldığı zamanlarda, ömründeki en yenilerle karşılaşmış biriydi eskici.

Cinsel korunmanın sapıklardan kaçmak olduğu öğretildiğinden, cahillikten yaptığı üç çocuğa Allah vergisi demişti. Havasız bodrum katındaki evinde rutubet kokusuyla yaşasa da, gerçek anlamda hiç şikâyet ettiği görülmemişti.

“Eskici!” diyerek sokak aralarında gezerken çocukların eğlencesi haline gelmiş, fakat sırf çocukları sevdiği ve onları eğlendirebildiği için gülümseyebiliyordu. Sokağa atılacak malzemelerden kâr etmeye yeltenen sinsi kadınlarla pazarlığa oturuyor, işini hakkıyla yapmaya çalışıyordu. El arabası, ne doğayı kirletiyor, ne de insanı rahatsız ediyordu. Yine de“Vergi ödemiyorsun, haksız kazanç elde ediyorsun” diyerek defalarca elinden aldılar arabasını. Oysa o sadece atılacak çöpleri değerlendirmeye çalışıyor, eve yiyecek götürdüğü her gece için şükrediyordu.

Bazen ona acırlardı. Önüne para atmaya kalksalar, “ben dilenci değilim” diyerek karşı çıkardı. Eskiciye para vermenin tek yolu, malın zekâtı için yardım elini uzatmaktı.

İlk defa çocukluğumda görmüştüm o dimdik duran eskiciyi. Yıllar geçtiğinde, yaşının getirdiği boynu büküklükten şikâyet etmeden, kısık sesiyle bağırarak arabasını sürmeye devam ediyordu. “Benim için çocuklarına çikolata alır mısın?” sözleriyle para uzattığımda, “benim veletler büyüdü ama komşunun çocuklarına alabilirim, sorun olur mu?” diye çekinerek cevap vermişti. Gülümseyerek “sorun olmaz” demiştim. “Ne çabuk büyüdüler öyle değil mi?”

Öldüğünde, eşi kefen parası bile istememişti. Hem okuyup hem tamircinin çırağı olarak çalışan çocukları, yemeklerinden eksiltip tamamladıkları mezar parasıyla, ona teşekkür etmek istiyorlardı. Cenazesi, kendi gibi sessizce kalktı.

Çocukları hiçbir zaman şikâyet etmediler. Babalarının sokaktan topladığı kitapları okuyarak kendilerini geliştirdiler. En büyük terbiyeyi, eskiciden almışlardı.

En küçük oğluna sordular, “baban nasıl biriydi” diye. Gözü yaşlıydı ama gururluydu.

- Dünyanın en büyük zenginliğini miras bıraktı bize, yani her şeye rağmen sevebilmeyi.

Emre Türker

picture: deviantart