O Çocuk Benim Değil

Çocukken ağzıma geleni söylerken, kelimelerin ne manasına geldiğini bile bilmezdim. Belki de yeni doğan bebeklerin, leylekler tarafından getirildiği kandırmacısıyla yoğrulduğum günlerdeydim.

Küçük kasabalardan birinde büyüdüğüm için, dükkânların tümü ahbap dost misaliydi. Küfürler sağda solda uçuşurdu ama kelimeler şahsa direk söylenmişse, işler kan davasına kadar gidebilirdi.

Bir tanıdığımızın kız kardeşi yeni evlenmiş, memleketimize gelmişti. Benimle uğraşmayı çok sevdiğinden, kızdırmak için elinden geleni yapardı. “Bak benle uğraşma ha!” diye sürekli uyarıyordum. Onu engelleyemedim, hatta benimle daha fazla uğraşmaya başlamıştı.

Çocukluktaki küçük bardağımın taştığı bir anda, tüm nefretimi kusmak üzereydim. Yeniden benle uğraşmaya başladığı anda…

- Seni var ya bilmem nerenden S…m
- Aaaaaaaaaa!

Lafı söyler söylemez eve kaçtım. Sonra uzan süre oraya gitmedim.

Aradan birkaç ay geçmişti. Kadın hamileydi. Benimle uğraşmak için yeni malzemesi vardı.

- Bu çocuk senin.
- Ama ben bir şey yapmadım ki!
- O sözleri söylerken öyle demiyordun ama.

Çocuktum. Onların kendi aralarında gülüşmelerinden bir şey anlamamıştım. Uzun süre kendime gelemedim. Eve geldiğimde, benimle uğraşmaya bu sefer annem devam etmişti.

- O ablanın çocuğuna sen bakacakmışsın.
- Evli değil mi, kocası baksın.
- Ama çocuk seninmiş.

Sen de mi Bürütüs! Başladım ağlamaya.

- Vallaha öyle yapmak istememiştim anne. Bunun çaresi yok mu? Ben bebeğe nasıl bakarım. Anne ne olur gidelim buralardan, ben çocuğa bakmak istemiyorum.

Hüngür hüngür ağlamaya başladım. Daha fazla oyunu sürdürmemeye karar vermiş olsalar ki, annem bana gerçekleri açıklamaya başladı. Bir yandan ne olduğunu anlamaya çalışıyor, bir yandan rahatlıyordum. “Bir daha o ablaya öyle bir şey demeyeceğim anne!”

Uzun süre o küfrü ağzıma almadım. Geçen zaman benimle aynı fikirde değildi. Yıllar geçtikçe, insan kelimelerin anlamını uygulamalı görmeye başlıyor. Sözlerin değdiği her yer can yaksaydı, dünya yerinden oynardı.

Emre Türker

picture: deviantart