Ben Hiç Gitmek İstemedim Ki!

Anlamsızca gidip geldiğim bu yollar, seninle birlikte anlam kazanıyor. Sözlerin ve hikâyelerin, hiçbir masaldan etkili olmamıştır benim için.

Nereye gideceğimi bilmeden kapıdan çıkarak kendimi yollara attığımda, bastığın yerlerin titreşimlerini hissediyorum. İlk 1970’li yıllarda görebildiğin kıtaları birleştiren o boğazda; martıların fırsatçılığını seyretmek, balıkçıların arasında geçmek, gemilerin hazırladığı dalgaların kıyıya vurdukça çıkardığı sesi dinlenmek, güneşin batışındaki esrarengiz karartı içinde beraberce kaybolmak, güzeldi.

Hatırlar mısın? Bir uçak düşmüştü seneler önce. Yola gidecektim. Sabahın ilk saatlerinde, içinde ben olduğumu hayal edip ortalığı ayağa kaldırmış, sonradan sesimi duysan da kendine gelememiştin. Gözyaşların içinde kanayan yara, benimle konuşmana engel olmuştu. Hani askerdeyken ilk telefonla konuşmamızda, sesin derinlerden gelirken kelimeler boğazımda düğümlenmişti ya, işte öyle bir şey. Ne çok sevdiğini, belki de benim seni ne çok sevdiğimi, o an daha iyi anlamıştım.

Yılar önce evden sebepsizce kaçmak istediğim bir zaman vardı. Hani eşyalarımı alıp uzaklaştığımda, uzun süre geri dönmemiştim ya! Aslında ben o hep gittiğimiz limanın taş kalıpları arasında saklanmıştım. Şimdi mazot kokularıyla kirlenmiş sahilde sersemlemiş balığın peşinden koşarken, bana gülümseyerek baktığın o kumsalda uyumuştum. Yapraklarıyla gizlenen dağ çileklerini elinle koymuş gibi bulduğun o toprakların kokusuyla huzur bulmuştum. Sonra dayanamayıp da geri döndüğümde, neden geldin bile demeden ocaktaki yemeği ısıtmıştın benim için. Bedenine sarıldığımda süzülen gözyaşların üzerime damlamasın diye elinin tersiyle gizlice silerken, ben seni izliyordum aslında.

Artık daha çok özlüyorum seni. Zamanla kuşlar yuvasından uzaklaşırmış ya, nasıl bizlere benzetirler, anlamıyorum. Sanki ben, büyüdükçe o yuvaya daha çok sarılıyorum. Boğazım düğümleniyor, gözlerim sulanıyor ve ben her zerresini, hafif sağanak yağmur damlacıkları altında gizleyiveriyorum.

Senin yerin tam şuramda, kalbimin orta yerinde, bir zıplayıp bir duran odacıkların çevresinde…

Bak otobüsün kalkmak üzere, şimdi gideceksin. Seyretmeye doyamadığın yolları en önden göreceksin.

Gülümseyerek el sallayışının resmini arşivledim hayal defterimde. Seni göremediğimde, kısık gözlerle gülümseyerek bana doğru bakışının izi kalsın diye.

Emre Türker