Sen ve Ben

Senden tamamen bıktığımı, seni bırakmak için elimden ne geliyorsa yaptığımı, nereden başladım bu ilişkiye diye kendimi sorguladığımı ve hatta seni nefret dolu sözlerle ifade ettiğimi bilmem anlıyor musun?

Uzun zamandır bir beraberliğimizin söz konusu olduğu ortada. Seni etkilemek için benim bir çaba göstermediğimi de inkâr etmiyorum. Söylemek istediğim bir konu var. Bu beraberliğimiz beni kötü etkiliyor. Beraberlik süresi içinde moralim bozuluyor, canım sıkılıyor, hiçbir iş yapmak içimden gelmiyor. Bana hem maddi, hem manevi zarar veriyor, ufak tefek de olsa vaktimi çalıyorsun. Seninle birlikte olduğum bunca vakti, oturup masa başında bir kitap okuyarak geçirsem, müzik dinlesem, etrafımda gelişen çeşitli etkinliklere katılsam, belki daha mutlu olurdum demeden duramıyorum.

Öyle zamanlar oldu ki; bazı arkadaşlarımdan senin varlığın yüzünden, benimle görüşmek bile istemediler. Seni her an ailemden saklamak zorunda kalıyordum. Senin varlığını şu an kabullenseler bile, artık ben rahatsız oluyorum. Çok ince, keyifli ve narin olabilirsin ama bunlar bana yaramadıktan sonra hiçbir kıymeti yok. Bu nedenle seninle beraber olamam.

Senin yokluğuna kendimi hazırlamaya başladım bile. Sen olmadığın ilk zamanlarda, canım sıkılacak, moralim bir süre yerinde olmayacak, hatta bazı zamanlar sana kavuşmak için kendimi bile tutamayacağım anlar meydana gelecek. Çünkü önceleri senden bir an bile ayrı kalamazdım. Önce seni bulur, sonra ne yapacaksam yapardım. Bunların hiçbirini inkâr edemem. Ayrıca dudaklarımla birleşmiş olan varlığın, kendimden geçmemi sağlardı. Ama yine de seninle bir olmamızı onaylamıyorum. Bir şekilde kopmamız lazım.

Şimdiye kadar seni sevmedim mi? Ufak tefek ayrılıklardan sonra yanına gelmedim mi? Seni her an yanımda bulmak istediğim anlar olmadı mı? Elbette oldu. Şimdi bile senden vazgeçemeyeceğimi söyleyebilirim. Kaldığımız yerden devam etmesini isteyebilirim. Ama sen benim için son kez bitmelisin, bir daha sana dokunmak istemiyorum. Zaten nasıl oldu da başladım, bilmiyorum.

Her şey güzeldi demeden edemiyorum. O eski günlerimize ait tüm yazdığım yazıları saklayacağım. Biliyorum ki her şeyi birden kesip atmak imkânsız olsa gerek. Önceleri birkaç gün bir araya gelip tekrar birlikte olup olamayacağımıza bakarız. Biliyorum ki yaşamım boyunca seni istemsem de her an göreceğim, ne de olsa bazı arkadaşlarımız aynı. Ama umarım tekrar bir araya gelmeyiz. Senin de dile getirmek istediğin şeyler olabilir. Ağzın var dilin yok, bir konuşabilsen belki neler neler söyleyeceksin. Bildiğim bir şey varsa, o da bana mutluluktan çok acı getirdiğindir.

Seni fırlatıp atmak isterdim ama bunca zamanın hatırına bunu yapamam. Beni bir daha bulmamanı rica ediyorum. Biliyorum ki nasıl olsa ilk beraberliğin de benimle olmadı. Benim gibi niceleri çıkacak karşına. Benim aklıma sen geleceksin. Başkası ile seni her görüşümde iç geçireceğim. Ama herhalde buna da alışırım. Nelere alışmadım ki. Umarım bana verdiğin zararı başkasına vermezsin.

Sana benden sonraki yaşamında başarılar dilemiyorum sigara. Dilerim bundan sonra kimsenin başına bela olmazsın.

Emre Türker

Sana bu mektubu yazdığımda, sene 1994 yıllarıydı, anısına hala saklarım... Ara ara bitirsek de ilişkimizi, hala kopamadık. Ne çılgın bir çelişki...

picture: deviantart