Sokak Kedileri

Hayvan severlerin en çok ilgi odaklarından birisi de kedilerdir. İnsanlara her zaman sıcak yaklaşan bu hayvanlar, bakıcıları tarafından sevgiyle beslenirler. Bunun yanında sokak kedileri de, özellikle çocukların eğlencesi olarak çeşitli işkencelere maruz kalmaktadır.

Şahsen görmediğim fakat yakın bir çocukluk arkadaşımın anlattığı bir olaydan bahsedeyim. İstanbul semtlerindeki ara sokaklarından birinde oturan sadistçe bir çocuk, kapan olarak hazırladığı halatı evinin camından aşağıya doğru sarkıtıyor. Sonra da ortasına yiyecek koyup oyuna getirdiği her kediyi kaptığı gibi yukarıya doğru çekiyor. Kedilerin acı içinde miyavlaması onun için bir şey ifade etmiyormuş.

Çocukken gördüğüm bir manzara: Mahallede oynayan çocuklar, bir şırınga bulup içine de kolonya çekiyorlar. Sokaktan bir kedi seçip yanlarına sevgi gösterileriyle çağırıyorlar. Kedi de hemen yaklaşıyor. Önce onu sever gibi yapıp ardından kafasını sıkıca kavrıyor ve kalçasından şırıngayı enjekte ediyorlar. Kedi sonradan acı içinde bir roket gibi fırlayarak kaçıyor.

Yine sokakta gördüğüm bir kedi vakası: Sokak kedisini çocuklar “gel pisi” sesleriyle çağırıyorlar. Kedi yaklaşınca da var gücüyle tekme atıyorlar. Sonra da “gooool” diye bağırıyorlar.

Bunlar genelde her birimizin rastlayabileceği sıradanlaşmış dehşet manzaralarıdır. Bunu yapan bilinçsiz kişiler, sonradan bu yaptıklarını kimi zaman pişmanlıkla, kimi zamanda da gülerek anlatıyorlar.

Benim de kedilerle ilgili yaşamış olduğum ve hafızama yer etmiş iki olay vardır. Bir tanesi, çocukken yavru bir kediyi bulduğum zamandır. Apartman içinde kiremitlerden yuva yapmıştım. Her yemek sonrasında hazırladığım bir tas yiyeceği de ona veriyordum. Bir gün ansızın kayboluvermişti. 2 hafta kadar bekledim ama gelmedi. Ağlayarak “Kediler nankörmüş, kaçtı işte” demiştim. İki ay kadar sonra, bir kedi kapımızın önüne gelmişti. Soğuktan titriyor ve aç kalmışlığından olsa gerek, acı bir surat ifadesiyle bana bakıyordu. Ona yiyecek bir şeyler verdim. Benim kedime oldukça benziyordu. Acaba onu apartmandan biri mi alıp sokağa atmıştı? Ya da biri kaçırmış, sonra da aç bırakıp yalnızlığa terk etmişti, kim bilir. Ne olursa olsun, onu tekrar beslemeye karar verdim. Ama akşam eve döndüğümde, kediyi yine yerinde bulamadım. Bir daha da geri dönmedi. O kediciği uzun süre aklımdan çıkaramamıştım.

İkincisi, kiracı olarak kaldığım minyatür dairelerden birindeydi. Benim evin alt katında bir tiyatrocu kız oturuyordu. Memleketine gideceği gün, kedisine bakmamı rica etmişti. Kedisi, kendisinin de ifade ettiği gibi, hayatımızda gördüğümüz en hiperaktif kedi yavrusuydu. İlk gün evinden içeriye girdiğimde, kedi yavrusu karanlıkta üzerime atladı. Sonra da ağaca çıkıyor havalarında üzerime tırmanmaya başladı. Tırnaklarıyla neredeyse bütün vücudumda delikler açarak ilerliyordu. Kedi mamasını çabucak kavrayıp yere döküverdim. O zaman üstümden sıçrayıp yemeğine koştu. Kollarımdan tutun da yüzüme kadar tırmalamıştı. Güya yukarıya doğru çıkıp omzumda ya da kafamın üstünde oturacaktı. 2. gün tekrar yanına gittiğimde, bu sefer uzun kollu bir şey giymiştim. Ama yine de üzerime atlayıp tırmanırken, pençelerinden kurtulamamıştım. Bu kedi her halükarda tepenize kadar çıkıp orada oturmadan rahat edemiyordu. Eve gidip de yaralarımı dezenfekte ederken, “hay ben senin gibi kedinin” diye saydırıp duruyordum. Ayrıca bu kedi, kızın evindeki tüm perde ve eşyaları parçalamış, onu da canından bezdirmişti. “Hayatımda 5 kediye birden baktığım zaman da oldu ama ben böylesini hiç görmedim.” diyordu. Bizim tiyatrocu kız, daha fazla dayanamayıp kediyi bir başkasına verdi. Ben de sonradan işyerime gittiğimde, her yanımda tırmalanma izi gören çalışma arkadaşlarımın ne gibi şakalarına maruz kaldığımı tahmin edersiniz sanırım. Kedilerle pek sorunum yok ama bu son yaşadığım olay, benim kedi besleme düşünceme son vermiştir.

Bir belgeselde seyretmiştim. Doğal şartlarda kedilerin bulunmadığı ülkelerden biri de Avustralya kıtasıymış. Zamanında oraya giden ticari gemilerden kaçan ya da onların karaya bıraktığı kediler, yeni bir türün ortaya çıkmasına neden olmuş. Fakat oranın tabiatında yer almayan bu hayvanlar, bizim sokakta gördüklerimizden biraz daha vahşi bir yapıya dönüşmüşler. Ürünlere ve çiftçilerin besledikleri kümes hayvanlarına zarar veriyorlarmış. Böyle olunca da oranın yerlisi Aborjinler, kedileri gördükleri an hiç affetmiyorlar, yakaladıkları gibi ızgara çevirme yapıyorlardı. Ama öyle bizim çağırdığımız gibi “gel pisi”lere karnı tok bu vahşi kedilerin. Bir panter gibi koşuyorlar ve felaket saklanıyorlar.

Kedi deyip geçmemek lazım. Bu hayvanlar yaşantımız içinde çok büyük yere sahipler. Ülkemizde bizlere hiçbir zararı dokunmayan bu savunmasız hayvanların, biraz daha şefkate ihtiyacı var gibi görünüyor. En azından artık sokak kedilerini kendi özgür doğasında rahat bırakmamız lazım. İnsanlardan gördükleri işkenceleri hak etmedikleri kesin.

Emre Türker

picture: deviantart 1, deviantart 2