Yol Karanlık, Gitme Yolcu

Bir rüzgâr esti çenesinden saçlarına doğru. Etraftan hayret içeren sesler ve haykırışlar yükselirken, gülümsüyordu. Kimse göremiyordu yüzündeki ifadeyi gecede. Yolculuk kaç metreydi ve sona ne zaman ulaşılacaktı? Yalnız o biliyordu başrol oyuncusu olarak bu kısa filmdeki rol aldığı süreyi.

Ayrılık vardı. Terk edilişti son veda. Bilmem kaç kez sevişmişti onunla, bilmem kaç kez öpmüştü sıcak dudaklarını. Sebepsiz gidişlere anlam veremiyordu ama toplam sürede biriken tatlı anlar geldi birden aklına. En popüler kişiyi sevmişti ve en ulaşılamaz olanla dans etmişti eğlencelerde. Elini son kez tutarken değil, ilk kez öperkenki halini hayal etti düşünce bulutunda.

“İşe yaramazın tekisin, seni doğurduğum güne lanet olsun” diyordu onu dünyaya getiren kadın. Bu sözler, kundaktayken onu sarıp sarmalamadığını, oynarken peşinden koşmadığını, kokusunu içine çekip doyamadığını göstermezdi. Ne hatalar yapmıştı, ne çok acılar çektirmişti o kadına ama hüzün dolu son sözler, sadece bir anlık hiddetin sonucuydu. Aslında mahallenin en kıskanılan çocuğuydu o. Ne istediyse alınmış, ne arzu ettiyse önüne serilmişti. Doğum günleri geldi aklına ve pastasını keserken, o müthiş kadının gözleri parlıyordu. Sevildiğini hatırladı sonra…

İşten çıkarıldığı gün, evine dönerken, ne yapacağını düşünmüştü. Acaba tekrar başka bir işte görev alabilir miydi? Aslında o gün, sabah telefonunu kapattığında, onu aramışlardı. Yeni bir iş, yeni bir umut için olası görüşmede, ilk sıradaydı.

Gidenin ardından kimler ağlar? Verilen tepkiler sevginin bittiğine işareti midir? Her karanlığın içinde bir ışık var mıdır? Her şeyden önemlisi, zaman geri alınabilir mi?

Bunların tamamını, hatta burada olmayan birçoklarını sordu kendine.
Sonra ayakları dokundu suya ve gittikçe ıslandı vücudu.

Bir baloncuk yuttu,
Sonra bir daha ve bir daha…
Ama ayağına bağladığı ip, onu aşağıya çekmeye devam ediyordu.
Ve pişmanlığına çare olmadı geri dönüşümsüz yolculuğu.
Sulara gömüldü bedeni, gözlerini son kez kapatırken hayata.

İntiharın ardından, geriye karanlık ve yoğun kalabalığın bakışları kaldı köprüde.

Emre Türker

Picture: deviantart