İyi ki Varsın

Gece biterken, güneş henüz aydınlatacak ışığı bırakmamıştı pencereden. Derince soluyordun yüzüme karşı ve ben, kapalı gözlerindeki masumluğu izliyordum heyecanla.

İlk gecemiz ne zamandı? Kaç kez yalanlar söylemiştik aynı mekânda gözlerimizi açmak için bu evde?

Önceleri hafif bir melodiyle çıkan ortamın müziğiyle sarhoş olurduk içmeden önce. Dışarıda ne olup bittiği önemli değildi. Kokun, her bedenden ayrılırdı algılarım arasında.

Seni hiç kıyaslamadım başka kadınlarla. İlk değildin belki, ama son olacaktın. Bundan sonraki duraklarda bekleyecek başka kimse olmayacaktı hayatımda.

Ne zordu başlarda özgür bir yaşam sürmekte olan safsata dolu hayatıma seni katmak, ne zordu yalnız uyanırken seninle kalkmak. Bu bir isyan değil, mükemmelliğe alışamamaktı.

Özlenmek isterdim, özledin beni her uzaklaştığımda. Sevmeni isterdim, sevdin aşkın her nakaratı söylendiğinde tüm kalbinle ve her boşluğu doldurdun samimi cümlelerinle.

Hayatımızda kaç ilk var birlikte başaramadığımız? Belki de en çok, bu ilklerini sevdim birlikteliğimizin.

Gece bitmeden yüzünü seyrederken, derince soluyordun yüzüme karşı. Korkmuştun. Ellerin bilinçsizce açık ve avuç için bana doğru uzanmıştı. Hafifçe tuttum elini ve “korkma” dedim kelimesiz, düşünsel bir yanıtla.

Gözlerini açtığında, o çocuksu ifadeyle gözyaşı döküyordun. Hafif bir kâbustu gördüklerin.

“Hayatım” dedin bana, “kâbusumda ortaya çıkan bir masal prensi gibiydin, elimi tutarak korkmamam gerektiğini hissettirdin. İyi ki varsın.”

Emre Türker

Picture: deviantart