Karanlık Kafesten Gökyüzüne Doğru

Hapishane hayatının altıncı ayında Murat, düşüncelerini mırıldanıyordu.

— Hayatı, çocukken uçurtma uçurduğum köyümün bahçesinden göremiyorum. Deniz kenarında bir limanda, küçük kayıkların karaya yanaşmasını seyrederken, balık tuttuğumdaki mutluluğumu anımsayamıyorum. Mahallenin en güzel kızı Zehra’ya bakarken yanan ateşimi hissedemiyorum. Şimdi ancak uzaktan sevebiliyor, uçurtma yerine kâğıttan uçaklarla vakit geçirebiliyorum. Kendi kendimi dinlediğim zamanlar hiç bu kadar çoğalmamıştı. Biri benimle derinlerde konuşuyor ama sesini sadece bana duyuruyor. “Sen kimsin?” diyorum, “iç ses!” diye yanıt veriyor. Bazı zamanlar dibe çekerken, bazı zamanlar göklere çıkarıyor beni o esrarengiz ses.

Murat, ziyaret günleri sigarasını müzik eşliğinde tüttürürken, ziyaretçileri bir bir geliyor yanına. “Sen çok iyi bir insansın” diyorlar ona. “Eğer iyiysem, burada işim ne?” diyor Murat. “Kader” diyorlar, “kader böyle yazılmış.”

— Karanlık koridorlarda nefes alamıyorum. Duvarlar üstüme üstüme geliyor. Gözyaşlarım akarken “erkek adam ağlar mı lan Murat” diye kızıyorum kendime. Hatta kendimle dalga geçiyorum. “Modeli geçmiş bir motorsun sen olum Murat…”

— Sanki müebbet almış gibiyim. Ne farkı var ki? Sonuçta ne zaman çıkacağım henüz söylenmedi. Beklemem gerektiği söyleniyor. Görüşmeler sırasında, çok şüpheci bakıyorlar bana. Belki de paranoyaklığımın tedirgin halleri, onların hislerine yansıyordur. Sonuçta o kadar derinlerde kaybolmuşum ki, çıkışı her gördüğümde gözlerim buğulanıyor ve en başa geriye dönüyorum.

O an bir telefon geliyor. Murat, İkinci sesten sonra bilinmeyen bir numaraya “efendim!” diyor.

— Murat bey!
— Buyurun benim!
— Sizi XXY firmasından arıyoruz efendim, işe kabul edildiğinizi söylemek için aramıştım.

HÜRÜM ARTIK! diyerek bağırıyor Murat. “Allah kurtarsın” sözleriyle geride kalanlara sabır dilerken, bir sigara yakıp ışığa doğru yöneliyor.

Emre Türker

Picture: flickr