Öfkenin Eşiğinde Bir Adam

Öfke nöbetleri geçiren adam, nereye sataşacağını bilmiyordu. Dikkatsizliği nedeniyle tüm parasını kaybettiğinden, patlamaya hazır bir volkan gibiydi. Suçluydu ama bir şekilde acısını başkasına yükleyerek hafifleyeceğini düşündüğünden, kendisini büyüten o kadına kustu öfkesini.

“Sen yaptın!” dedi. “Beni öyle gereksiz şeylerden karmaşaya sürükledin ki, çareyi kaçmakta aradım. Parayı kaybetmeme sebep olanlardan birisi de sensin. Dolaylı ya da dolaysız yoldan, ne fark eder ki!”

Kadın, kendisine söylenenleri çok düşündü. Acaba bu zamana kadar yaptıkları hata mıydı? Bazen fikirler veriyor, bazen görüşlerini paylaşıyor, bazen de kendi çapında ufak tefek yaptırımlara yardımcı olmaya çalışıyordu. “Her şey onun iyiliği içindi.” diye düşünürken, tepki görmüştü. Fikirleri kısmen zararsızdı ama yaptırımları hatalı olabilir miydi?

Düşüncelere boğulan kadın acı çekiyordu. “Her şey senin sayende oldu, teşekkür ederim.” cümlesini duymak için neler vermezdi ki! Hayatı boyunca gereğinden çok fedakârlık etmiş ama ortaya dökülenler sadece hataları olmuştu.

Geceye az kalmıştı. Eve dönüş yolunda dalgın dalgın yürürken, üzerine gelen aracı fark edemedi. Aklında sadece beklentileri vardı ve beklentileriyle beraber karanlıkta kayboldu düşünceli kadın...

Öfkesinin eşiğindeki adam, evine dönüş yolunda sakinleşmeye başladı. Hazırladığı çayı yudumlarken, aklında bir ışık yandı. Flaşlar patlıyordu sanki! Öfke, özlem, pişmanlık, sevgi ve sunulamamış nice sözler geldi hatırına.

“Ne yapıyorum ki ben! Tüm sinirimi sevgi dolu bir kadından çıkardım. Oysa o beni büyütmüş, sevgisini karşılıksız sunmuş, gereğinden çok acı çekmiş, yine de çektirmemişti. Bazı sözler söylenmişse, bunun ne önemi var. İyilikler karşısında istenmeyen birtakım hatalar çok hafif kalır. Ne zaman teşekkür ettim ki ben? Sanırım hayatım boyunca hiç teşekkür etmedim. Üzgünüm tatlı kadın, çok üzgünüm.”

Öfkenin ardından gelen sakin adam, telefonuna sarıldı. Heyecanlıydı…

Kadının telefonunu bir yabancı açtı. Derin solukların ardından gelen bu ses, telaşlıydı.

“Merhaba, hanımefendiyi karanlıkta göremedik. Kurtarmak için elimizden geleni yaptık. Çok üzgünüm. Maalesef o hayatını kaybetti.”

Öfkenin ardından gelen sakin adam, yarım adama dönüştü. Çünkü edilmeyen bir teşekkür ve telafisine vakit bulunamamış bir hata kalmıştı ortada. Hamle doğruydu ama vakit çok geçti.

Ufak tefek hatalar için sevdiklerinizi üzmeyin. Eğer öfkenizi yenememişseniz, sakinleşmek için kendinize vakit ayırın. Dalgalı sular durulduğunda, yapılan hataları daha iyi görürsünüz.

Özür dilemek ya da teşekkür etmek için beklemeyin. Sonra çok geç olabilir.

Emre Türker

Picture: deviantart