Bebekken, birilerine muhtacız.
Anneye…
Bizi 9 ay karnında, ömür boyu kalbinde taşıyan varlığa…
SON:
Yaşlanırız. Korkulan an gelir. Ölüm ile yaşam arasında bir felsefedir elde kalanlar. Muhakeme yeteneği ortaya çıkar. Roller değişir. Çoğu zaman birilerine muhtaç olan kişi, biz oluruz.
UMUT:
İşte o an çocuk gelir. Büyümüştür gerçi… Elini tutar annenin ve gözlerinin içine bakar. Annenin gözü yaşarır. Geçmişe döner anne. Bebeğine baktığı gibi bakar çocuğunun gözlerine.
“Ne garip bir döngüdür hayat…
Hiç kimseye muhtaç olmadığımızı savunuruz ama
Muhtaç doğmuşuzdur yaradılış gereği…”
Emre Türker
Picture: deviantart
Aynen öyledir. Garip bir döngüdür hayat.
YanıtlaSilAnne iyice yaşlanıp bebeğe dönüştüğünde dokuz ay karnında taşıdığı yavrusu bakar ona. Çoğu kez aynı detaylarda :(
Zeugma… Ne garip bir döngü… Zamanın nasıl geçtiği konusunda fazla derinlere inmek lazım. Kızdığımız ayrıntılara geri dönebiliyoruz. Kimi zaman nasıl yaşadığımızın farkında olmadığımız gibi, nasıl davrandığımızı ise vakitsiz anlayabiliyoruz. Hayat bu anlamda bir çile. En çekilebilir düzeyinde yaşamak ise bize kalmış.
YanıtlaSilTAZECİK BANA MUHTAÇ BİR BEBEK SAHİBİ OLARAK DOLDU GÖZLERİM...
YanıtlaSilAsyaselda… İkinizin birbirinize olan sevgi ve bağlılığın daimi olması dileğiyle…
YanıtlaSil