Neden Ben?

Hayatımızın hangi döneminde bu isyanı içten içe yaşamadık ki? Yıllar geçtikçe, sadece bu soruyu kendimizi daha mantıklı konularda sorduğumuzu söyleyebilirim. Gençlik çağlarımızda “neden ben?” sorusu, “neden ben yakışıklı değilim, neden güzel değilim, neden babamın arabası ve iyi bir işi yok, neden kız arkadaşım olmuyor” gibi anlık patlamalar şeklinde geliyor ve yıllar geçtikçe tatlı-komik hatıralara dönüşüyor.

Yıllar geçtikçe, “neden ben?” sorusu değişim gösteriyor. Artık mantık devreye giriyor. Uçarı hareketler yerine, geçim derdi, yaşam arzusu, gelecek kaygısı, ölüm korkusu gibi derin mevzular zihnimizi kurcalıyor. “Neden beni işe almıyorlar, neden o okulda okumadım, neden o benden fazla kazanıyor, neden terfi edemiyorum, neden ev alamıyorum, neden eşim beni sevmiyor, neden bu hastalığa yakalandım, neden?” gibi sorular, artık çözüm bulunması gereken ciddi problemlere dönüşüyor. Psikologlar gençlik yıllarında rotayı düzeltmeyi sağlayabilirken, artık bir ekonomist, uzman, sağlam tanıdıklar, akranlar ve dostlar da destek olarak gereklilik gösteriyor.

Ebeveynler için çocuk olduktan sonra daha farklı, iç gıcıklayan “neden ben?” soruları geliyor. “Neden benim çocuğum içine kapanık, neden konuşmuyor, neden çocuğum bana uzak, neden beni sevmiyor, neden o hasta, neden ben, neden?” soruları, anne ve babalar için oldukça yorucu.

Hayatın nedenleri hiç bitmez. Yaşanması gerekenler vardır ve biz bir şekilde onları yaşarız. Yani o sorular sorulsa da, kendimizi suçlasak da, geçmişe dönmek istesek de, hiç yaşamamış olmayı dilesek de, artık buradayız. Çözüm bir yerlerde saklı. Birileri “hadi artık gül biraz, gülmek için şuraya git, pozitif ol, oyna zıpla boşver takma” gibi sözler, sizin için komik gelebilir. Her tavsiye size uymak zorunda da değil. Hayat sizin hayatınız ve karar sizin kararınız.

Sanırım önce “neden ben?” soruları sonunda, çözüm için boşluğa dalmak yerine, bir an önce kendimizi silkelemek gerekiyor. Dut ağacını silkelerseniz, meyveleri aşağıya doğru yağmur gibi yağar ya! İşte o şekilde silkelenmeli, tüm çıkar ve çıkmazları ortaya dökmelisiniz. Çözüm, karanlıklar içinde ve kapalı kapılar ardında kendini dinlemekle çok fazla sonuç sağlamayacaktır. Kendi kararlarımızı, dostlarımız ve ailemiz ile paylaşılmalı ve sonuca birlikte gitmeliyiz. Herşeyin sonunda, son karar tabiki bizim.

Neden ben?

Çünkü o sensin?

Senin yaşamın.

Senin kararların ya da yaşamın sana sundukları bu.

Acısı da var tatlısı da.

Hadi silkelen artık.

Çünkü yaşanması gereken yarınlar var ve yaşanmak zorunda.

Mutlu yarınlara…

Emre Türker

Picture: flickr1, flickr2