Hayatın Tokadı Mı Bu Suratımda Patlayan?

Bebek doğduktan sonra anne, sıkı sıkıya sarılır yavrusuna.
Baba biraz daha hüzünlü, biraz daha şaşkın.
Nitekim o da sevgisini çocuğuna zamanla gösterecek,
zamanla anlayacak, zamanla öğrenecek.
Çünkü gittikçe artan bir babalık güdüsü, dolup taşacak yüreğinden…

Her şey sorunsuz görünür ama kimi zaman sorun gizlice çalar kapıyı derinden.

Çocuk konuşmaz, çocuk işaret etmez, çocuk durgun.
İşitsel bir sorun yoktur ama o annesinin çağırışlarını algılamaz.
Verilen nesne kendisinden istenecek, fakat o tepki vermeyecek.
Kimi zaman salınmalar, boş bakışlar, nöbetler vs. sorunlar başlayacak.

Sonra biri şüphelenecek durumdan.

Doktora gidilecek.
Önce çocuk doktoru,
Sonra nöroloji,
Ve ardında psikiyatri…

Doktor, kendisine bakan aileye biraz endişeli ses tonuyla:

“Çocuğunuzda iletişim sorunu var.” (otizm şüphesi.) diye başlayacak sözlerine…

Yaşanan bazı olaylar, insana öyle bir ders, öyle bir sorumluluk, öyle bir ağırlık, öyle bir karamsarlık yükler ki, tarifi imkânsız…

Daha önce dilenen dileklerin hepsi geçersizdir.
Ufak tefek kırgınlıklar,
“Keşke pembesini alsaydım” diye kırmızısı alınan elbiseye yakınmalar,
Biraz daha büyük evim olsaydı,
Biraz daha param, farklı bir meslek, daha iyi tahsil
Ya da geçmişe dönme arzusu…
Bunların hiçbirisinin değeri kalmayacak.

Artık isteklerlerin yerini sıkıntı,

Sıkıntının ardından kendini ve karşısındakini suçlamalar,
Çaresizlik başlayacak.
Çünkü gerçek tokat, ilk defa hayat tarafından o an atılacak…

Ve silkelenir, kendine gelir insan.

Bakış açısı değişir.
Kalp, mantığın önüne geçer çoğu zaman.
Sevgi, daha bir sıcaktır yüreklerde.
Umut, hep gelecekte bir işaret olarak beklenecektir.
Umutsuzluk, zaten yaşamın sonu demektir.

Yaşam bu kadar boştur işte, sağlık ve sevgi var olmadıktan sonra…

Sağlık bozulduğu zaman, tek ilaç sevgi olarak girer devreye.

Emre Türker

Picture: flickr