Uçurtma şenliklerinden birine konuk oldum. Çocuklar öyle şen şakrak, öyle bir beklenti içindelerdi ki, yaşamak ve görmek lazım. Ufaklıklardan bazıları uçurtmalarının gökyüzüne yükselmesi için koşmakta, bazıları palyaço gibi boyanmak istemekte. Hep bir heyecan, hep bir coşku. Dert tasa bir yana, saf ve temiz bir coşkuyla, hepsi bir arada…
Emre Türker
allahım benim şu palyaçolardan nefret etme huyumu anlayabilmek için çocukluğuma mı inmem lazım ne yapmam lazım. hiç hoşlanmıyorum.
YanıtlaSilküfkedisi... Bu memnuniyetsizliğin sebebini kendin de bulamamışsın. Belki çok sıradan tiplemelerle karşılaştın. Belki senin ilk gördüğün palyaço güldürmüyordu. Geçmişe bakmak lazım :)
YanıtlaSilhayalbemol ordaki palyaço senmisin ? :D
YanıtlaSilBir de böyle bir palyaço hikayesi var.Birçok kişi biliyordur ama..Onu eklemek vazifem olsun :P
YanıtlaSilÇok ünlü bir palyaço,mutsuz olduğundan,içinin kan ağladığından şikayet ederek bir doktora gider.Doktor ''Şehirde bir palyaço var,onun güldüremediği insan yok,git ona kesin mutlu olursun'' der.Palyaço, doktora acı bir şekilde gülümseyerek, ''Doktor bey,bahsettiğiniz palyaço benim'' der.
Ne hikmetse palyaçolar bana çocukken bile gereksiz gelmiştir :)
Fotoğrafların inanılmaz güzel çıkmışlar ama Emrecim..Ne kadar net ve renkler harika..
Sanırım palyaço fotoğraflamak çok zevkli :)
Eline sağlık ve teşekkürler..
qezeqen23… Hayır ama olmak isterdim :)
YanıtlaSilZeugma… Hikâyeyi duymuştum. Yıllar önce, sirkle ilgili Türk filmi vardı. Orada çevredekiler ve izleyenler sahnede palyaçoyla dalga geçiyorlar, palyaço ağlarken etrafındakiler gülüyordu. Çocukken seyretmiş olmama rağmen, beni çok etkilemişti o sahne. Hatta palyaçonun kulisi, fakirlikten neredeyse yıkılmakta, oysa diğer sanatçıların ışıkları hep parlamaktaydı. Bu da benim hatırladığım ayrıntlar :)
Fotoğrafını çekerken en mutlu olduğum gün, belki o gündü. Çocukların peşinden koşmak, palyaçolarla gülmek yeterince eğlenceliydi. Değerli fikirlerinle her zamanki gibi renk kattın Zeugmacım, görüşmek üzere…
Palyaçoların aslında biraz da bizim içimizdekilerin yansıması olduğunu düşünüyorum.
YanıtlaSilÇok bilirim ben, öyle üzgün olduğum, dokunsan yere yıkılacağım zamanlarda annemi, babamı, arkadaşlarımı üzmemek için gülümsemek zorunda kaldığımı.
Aslında onları mutlu etmek içindi hepsi.
O yüzden palyaçolar beni hep korkutmuştur eskiden beri. Garip bir hüzün taşıdıklarını düşünürüm hep. Sanki bizi güldürürken aslında kendi mutluluklarından ödün verirler, bizi güldürürken kendileri ağlarlar, bizi güldürürken onlardan bir şeyler kopar.
O yüzden eskiden beri korkarım palyaçolardan, vicdanımı rahatsız hissederim baktıkça, üzülürüm.
Belki çok fantezi ama böyle işte.
Ellerine sağlık Emre, yazın da fotoğrafların da çok güzel olmuş.
Bana sanki bir şeyleri hatırlattılar.
F. Ceren Kıral… Birini güldürmek harika bir şeydir. Fakat bu onun neye güldüğüyle ilgili de değişir. Palyaçolar bir anlamda görev itibariyle bizleri güldürür. Fakat sonuçta, yüzlerinde bir maske var. Arkasına saklanan gerçekleri göremiyoruz. Zaten hayat aynı şekilde yürümüyor mu? Maskelerin arkasında saklanan yüzlerin bize ne anlatmak istediğini anlamaya çalışıyoruz.
YanıtlaSilBazı filmlerde zavallı görüntüsü içinde olanları komedi unsuru olarak kullanırlar ya, ben de senin gibi işte onlara üzülürüm. Ekranlara yansıyanlar içimi acıtır. İnsanların neye güldüklerini anlamaya çalışırım. Açıkçasını söylemek gerekirse, ne kadar kahkahayı görüyorsan o kadar rahat yaşıyorsun. Ayrıntılara takılıp bozuk plak gibi döndükçe, ilerleyemiyorsun. Bazen sadece gülüp geçmek lazım, sonuçta hayat bu… Ama……..Olmuyor işte……..
keşke hayat palyaçoların renkleri gibi
YanıtlaSilcıvıl cıvıl olsa ...
pervane… Her şey isteğimizi gibi olmuyor maalesef. Fakat bir anlamda renkleri biz belirliyoruz, keşkeler ardından geliyor…
YanıtlaSil